
С Коста Дъргела не сме баш комшии - през три къщи сме, ама твърде не си приказвахме, щото той взе бая да се налива с ракия. Но един ден като минаваше покрай нас, го повиках да се почерпим и да побъбрим. Напълних аз чашките с гроздова чукнахме се, отпихме и се разприказвахме. Не му броих чашите, ама по шишето разбрах, че бая е пийнал. И когато най-сетне рече да си върви, се наложи под ръка да го водя чак до дома му. Като спряхме до неговата порта, му рекох:
-Харно си прекарахме, комшо, ама бива да пийваш с мярка.
- Добре комшо - рече ми. - Ще запомня твоята поръка.
Мина се какво се мина и без да съм го канил, току дойде един ден у дома. Почерпихме се пак, може би като оня път и когато го изпроводих, му рекох:
- Забравил си, комшо дето ти казах да пиеш с мярка.
- О, не съм забравил. Само че тогава ти ни ми каза с коя мярка да пия. И ез дойдох пак с голямата мярка...
Коментари
Коментирай